το βασικότερο.. ένα απ τα σημάδια του χρόνου να ναι η αγάπη για τον εαυτό μας,να μπορούμε/μπορέσουμε κάποια στιγμή ν αγαπήσουμε τον εαυτό μας..όπως ήταν-είναι-θα γίνει καλημέρα :)
Πολύ όμορφη η ματιά αυτή. Πόσο ωραία φαίνεται πως η εικόνα είναι το αποτέλεσμα του προσωπικού τρόπου που έχουμε να βλέπουμε τα πράγματα. Εσωτερική ηρεμία και ισορροπία, ναι, μα κατά έναν περίεργο τρόπο αυτή η εικόνα μετακινεί τη διάθεσή μου σαν εκκρεμές από αυτή την ηρεμία σε μια ανησυχία (ίσως επιθυμία για περισσότερο από το κόκκινο του τοίχου, ίσως που η παραστάδα δεν είναι στο κέντρο) κι έπειτα παλι πίσω, σα να ήταν φάντασμα αυτό που είδα και χάθηκε. Σαν όνειρο είναι.
15 comments:
όχι θαύμα... εσωτερική ηρεμία και ισορροπία... για μένα...
πανέμορφη φωτό... τα παλιά κτίρια είναι ανεκτίμητα...
The textures and earthy tones are beautiful in this shot.
Tempus fugit... And yes, the texture is beautifully rendered in you shot.
το βασικότερο..
ένα απ τα σημάδια του χρόνου να ναι η αγάπη για τον εαυτό μας,να μπορούμε/μπορέσουμε κάποια στιγμή ν αγαπήσουμε τον εαυτό μας..όπως ήταν-είναι-θα γίνει
καλημέρα :)
Να μην πάω για lifting δηλαδή, λες;
Να τ' αγαπας! Καθε σημάδι πια έχει και την ιστορία του!
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ..ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΑΡΙΣΕΙ... ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ
O κερδισμένος χρόνος...
Γαϊδάρα: Δεν είναι εύκολο πάντως, γι αυτό το κατατάσσω στο κατάλογο με τα θαύματά μου...
Photowannabe: Thank you...
Reflex: Imagine a small harbour with buildings full of details like this one!
alkyoni: Αν αυτό είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε στους άλλους, είναι δυο φορές δυσκολότερο να το αποδεχτούμε στον εαυτό μας!
Synas: Να μην πας!!!
eyetoeye: Κάνε ειρήνη, λες, με το χρόνο! Μα δεν είναι και εύκολο...
Sevarose: !!!
Dodos: Να το δούμε έτσι, λες;
Nice 'perspective' here, G. ;) I am in love with that shade of blue! And these textures of course... I can almost feel them...
feel like touching them.......
Lovely details. I love the colours of this picture.
wow that is beuatiful, I love the colours.
nice...
Πολύ όμορφη η ματιά αυτή. Πόσο ωραία φαίνεται πως η εικόνα είναι το αποτέλεσμα του προσωπικού τρόπου που έχουμε να βλέπουμε τα πράγματα.
Εσωτερική ηρεμία και ισορροπία, ναι, μα κατά έναν περίεργο τρόπο αυτή η εικόνα μετακινεί τη διάθεσή μου σαν εκκρεμές από αυτή την ηρεμία σε μια ανησυχία (ίσως επιθυμία για περισσότερο από το κόκκινο του τοίχου, ίσως που η παραστάδα δεν είναι στο κέντρο) κι έπειτα παλι πίσω, σα να ήταν φάντασμα αυτό που είδα και χάθηκε. Σαν όνειρο είναι.
Post a Comment