20 October 2006

As The Time Goes By...


As The Time Goes By..,photo: Greece, Crete, Chania originally uploaded by ghelpme.

Θαύμα;
Να βλέπεις τα σημάδια του χρόνου,
γύρω σου, πάνω σου, πάνω της
και να τ’ αγαπάς...

15 comments:

ΓΑΪΔΑΡΑ said...

όχι θαύμα... εσωτερική ηρεμία και ισορροπία... για μένα...
πανέμορφη φωτό... τα παλιά κτίρια είναι ανεκτίμητα...

photowannabe said...

The textures and earthy tones are beautiful in this shot.

Reflex said...

Tempus fugit... And yes, the texture is beautifully rendered in you shot.

Alkyoni said...

το βασικότερο..
ένα απ τα σημάδια του χρόνου να ναι η αγάπη για τον εαυτό μας,να μπορούμε/μπορέσουμε κάποια στιγμή ν αγαπήσουμε τον εαυτό μας..όπως ήταν-είναι-θα γίνει
καλημέρα :)

Αλεξία Ηλιάδου (synas) said...

Να μην πάω για lifting δηλαδή, λες;

Unknown said...

Να τ' αγαπας! Καθε σημάδι πια έχει και την ιστορία του!

~~kindergarden teacher ~~ said...

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ ..ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΧΑΡΙΣΕΙ... ΕΙΔΙΚΑ ΣΗΜΕΡΑ

dodo said...

O κερδισμένος χρόνος...

George Sou said...

Γαϊδάρα: Δεν είναι εύκολο πάντως, γι αυτό το κατατάσσω στο κατάλογο με τα θαύματά μου...

Photowannabe: Thank you...

Reflex: Imagine a small harbour with buildings full of details like this one!

alkyoni: Αν αυτό είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε στους άλλους, είναι δυο φορές δυσκολότερο να το αποδεχτούμε στον εαυτό μας!

Synas: Να μην πας!!!

eyetoeye: Κάνε ειρήνη, λες, με το χρόνο! Μα δεν είναι και εύκολο...

Sevarose: !!!

Dodos: Να το δούμε έτσι, λες;

Suzana said...

Nice 'perspective' here, G. ;) I am in love with that shade of blue! And these textures of course... I can almost feel them...

Anonymous said...

feel like touching them.......

Anonymous said...

Lovely details. I love the colours of this picture.

Unknown said...

wow that is beuatiful, I love the colours.

Unknown said...

nice...

eryx-t said...

Πολύ όμορφη η ματιά αυτή. Πόσο ωραία φαίνεται πως η εικόνα είναι το αποτέλεσμα του προσωπικού τρόπου που έχουμε να βλέπουμε τα πράγματα.
Εσωτερική ηρεμία και ισορροπία, ναι, μα κατά έναν περίεργο τρόπο αυτή η εικόνα μετακινεί τη διάθεσή μου σαν εκκρεμές από αυτή την ηρεμία σε μια ανησυχία (ίσως επιθυμία για περισσότερο από το κόκκινο του τοίχου, ίσως που η παραστάδα δεν είναι στο κέντρο) κι έπειτα παλι πίσω, σα να ήταν φάντασμα αυτό που είδα και χάθηκε. Σαν όνειρο είναι.